Trainer aan de pols

Mijn man verkeert in de veronderstelling dat ik stoer ben. Met als gevolg dat ik op onze trouwdag werd verrast met een romantisch groot, grijs horloge.

Een hardloophorloge. Met een roze randje nog wel. Ik wist niet goed wat ik ermee moest – geef mij maar een mooie ring – en parkeerde het achter de fruitmand. Zo’n veel te duur gadget heb ik ook niet nodig om te weten of ik mijn looptijd verbeter, ik kijk gewoon op de magnetron voordat ik vertrek en loop altijd exact hetzelfde rondje. Als ik weer eens om 08:57 in de keuken sta te dralen voor een hoofdrekenbare vertrektijd, probeert manlief het nog eens: “Het is echt heel makkelijk, schat. Gewoon twee keer naar rechts klikken als je gaat lopen. Dan kan je ook nu meteen weg.” Vooruit dan maar. Met een diepe zucht doe ik het grote ding om, klik twee keer naar rechts en ga de deur uit.

Ik woon in de hardloophemel. Het is hier nooit te koud, nooit te warm. Ons huis in Auckland is de ideale uitvalsbasis. Ik ren de straat uit, heuvelop het jungle park door, en dan de lange heuvel af naar de boulevard. De zon schittert op de turquoise baai, het groene vulkaaneiland vredig op de achtergrond. Pohutukawabomen buigen zich met hun rode bloemen over het vlonderpad langs de stranden. Van dit uitzicht krijg ik nooit genoeg. Het geeft me een vrij gevoel dat ik alleen mijn schoenen aan hoef te doen en het mooiste rondje ter wereld loop wanneer ik maar wil.

Maar al ren je door het paradijs, alleen is ook maar alleen. De boulevard is lang vandaag, en ik moet na het sportpark ook nog de lange heuvel op naar huis. Wanhopig werp ik halverwege een blik op mijn nieuwe rozegerande vriend. ‘5.00 km in 29,5 min,’ bromt hij. ‘Niet slecht, ga zo door.’ Hij houdt me op de been met zijn strenge cijfers. ‘Houd de pas erin, je loopt goed op schema!’ Gehoorzaam hijg ik rood aangelopen omhoog. Thuisgekomen vertelt hij me dat ik mijn record verbroken heb met ruim 4 minuten. Ik kan precies zien hoe hard, hoe hoog en hoe ver ik liep. Hmmm. Dit kan nog weleens verslavend gaan werken… eindelijk ben ik blij met mijn kado. Bij gebrek aan een echte trainer best handig, zo’n trainer aan de pols.

auteur

Vivian Oskam,  

Vivian Oskam woont met man en dochter in Nieuw-Zeeland en wisselt hardlopen af met ontwerpen en schrijven. Ze schreef vele artikelen, columns en het boek ‘Blijven Drijven’ over haar zes jaar durende wereldzeilreis van Nederland naar Auckland. Vivian schrijft ook voor LINDA’s wereldwijven.